Happy end van een sprookje en de tragische afloop van een mythe

De voorstelling met Stanley Burleson, Joris van Veldhoven en Marcel Visscher gaat over een gelukkig typisch Jordanees geitengezin, bestaande uit vader, moeder en zeven kinderen (Geitenwollensokjes). De vader is opgegroeid in een weeshuis en lijdt aan ‘lycantropie’ oftewel weerwolfziekte. Een ziekte die door een vader wordt doorgegeven aan het zevende kind, mits dat kind van het mannelijke geslacht is. Hij heeft dit geheim echter nooit met iemand gedeeld, zelfs niet met zijn vrouw.

Volle maan

Als het volle maan is verandert vader in een weerwolf en een weerwolf is altijd op zoek naar slachtoffers. Hij is bang dat hij zijn eigen gezin iets aan zal doen en daarom verdwijnt hij als het volle maan wordt. Hij vertelt zijn vrouw nooit waar hij heen gaat. Zij tolereert, gek genoeg , zijn onverklaarbare gedrag. Niet omdat het haar niet interesseert, maar meer omdat ze met haar onhandelbare Geitenwollensokjes haar handen vol heeft. Om er zeker van te zijn dat hij terugkeert, bindt zij vader bij ieder afscheid haar dierbare rode zakdoek om zijn nek. Moeder laat de kinderen de afwezigheid van hun vader vergeten door ze het sprookje van De wolf en de zeven geitjes te vertellen, niet wetende dat er een echte wolf op de loer ligt.

De voorstelling is een combinatie van het sprookje ‘De Wolf en de zeven geitjes’ en Lycaon uit de Griekse mythologie, met het happy end van een sprookje en de tragische afloop van een mythe.