Filmtheater Lelystad vertoont detectivefilm 'L’innocent'
Beeld uit 'L’innocent'. Foto: Cinéart
De ietwat kluchtige, vlot vertelde film ademt een grote liefde voor zowel romantisch drama als politiethrillers. De humor is op z’n sterkst als er de minste nadruk op wordt gelegd. Zoals in de scène waarin het bloemetje dat de vrolijk-neurotische Sylvie (Anouk Grinberg) meeneemt naar de gevangenis bij de ingangscontrole heerlijk tragisch verfomfaaid uit zo’n lopendebandscanner rolt, zonder dat iemand er acht op slaat.
In het opgewekte, razendsnel vertelde en hier en daar wat kluchtige L’innocent is het half vermorzelde boeket ook een metafoor: vooral voor Sylvies onvermogen om de gevolgen te overzien van de situaties waar ze zich in stort. De bloemen zijn immers bestemd voor crimineel Michel (een smakelijke rol van Roschdy Zem), met wie ze gaat trouwen. Tijdens de gevangenisbruiloft laten zelfs de bewakers zich verleiden tot deelname aan de groepsfoto – zo’n grap die wat dikker wordt uitgesmeerd.
Wanneer Michel wordt vrijgelaten en Sylvie het plan opvat om met hem een bloemenwinkel te starten, gaan bij zoon Abel (gespeeld door regisseur en co-scenarist Louis Garrel) de alarmbellen af. Dit zal niet de eerste keer zijn dat zijn moeder in zeven sloten tegelijk loopt – de film maakt dat op vele manieren duidelijk.
Abel besluit Michel te schaduwen en Garrel transformeert zijn film soepel tot een speelse, ironische en af en toe zelfs spannende detective. Heel even dan, want de achtervolgingstactiek van Abel en zijn assisterende vriendin Clémence (Noémie Merlant) is dermate doorzichtig dat de plot al gauw wéér een nieuwe wending neemt.
Garrel voorziet zijn film van een aanstekelijke manie. Zonder zichzelf bijzonder serieus te nemen, maar mét een duidelijke liefde voor zowel romantisch drama als politiethrillers, loodst hij zijn personages van de ene in de andere ongewone situatie. Als regisseur neemt Garrel deze scènes opmerkelijk veel serieuzer dan de eerdere gebeurtenissen. Plotseling is de ironie even verdwenen, wordt L’innocent een heimelijke lofzang op het acteren an sich en lijkt Garrel zelfs iets te willen zeggen over de verschillende sociale rollen die we spelen. De film krijgt er een oprechter, eigen gezicht van, ook dankzij het zichtbare spelplezier van Garrel (als acteur) en Merlant, die zich blijft bewijzen als een van Frankrijks meest bekwame actrices. De film is genomineerd voor maar liefst elf Césars, de Franse filmprijzen.
