Corona raakt ook lokale stichtingen
Ab de Lange van de Tarpania’s Hoeve in Swfiterbant. Fotostudio Wierd
Het Hospice in Dronten probeert in deze tijd bijvoorbeeld zo goed mogelijk voor hun gasten te zorgen, maar moet het aantal bezoekers beperkt houden. Tarpania’s Hoeve is nog gesloten. ‘Hier met mondkapjes op gaan lopen, dat functioneert niet.’
Bezoekregeling
Stichting Hospice Dronten biedt zorg en ondersteuning aan mensen in de laatste fase van hun leven. ‘Wij proberen ook in deze coronatijd zo goed mogelijk voor onze gasten te zorgen’, vertelt manager Lydia van Renselaar. ‘Wij werken voornamelijk met wat oudere vrijwilligers. Soms vallen zij zelf of hun partner in de kwetsbare risicogroep. Wij hebben diverse maatregelen moeten treffen, waaronder een bezoekregeling. Zo houden we het besmettingsrisico zo klein mogelijk voor zowel onze gasten, hun naasten als onze vrijwilligers.’
Het Hospice heeft op dit moment drie bedden, in plaats van de gewoonlijke vier. Er is een kamer die wat meer geïsoleerd ligt en vanaf buiten te benaderen is. ‘Mocht een gast onverhoopt toch corona krijgen, dan kunnen we deze nog steeds verzorgen.’
Heel zwaar
‘Het was echt heel zwaar, nog steeds,’ gaat manager Lydia van Renselaar verder. ‘De drive van dit werk is dat je zo goed mogelijk voor mensen wil zorgen, dat je gastvrij wil zijn. Een kopje koffie in de lunchruimte met het bezoek is nu niet mogelijk. Onze gasten kunnen minder bezoek ontvangen dan we gewend waren. We verlangen terug naar de normale omstandigheden. Ondanks deze beperkingen lukt het ons nog steeds om goede zorg te verlenen aan onze gasten en hun naasten. Dat is dankzij de geweldige inzet van onze vrijwilligers, die dit mooie en dankbare werk ook in deze tijd zijn blijven doen.’
Geen mondkapjes
Tarpania’s Hoeve in Swifterbant moest meteen aan het begin van de coronacrisis dicht. Sinds 1999 biedt de familie De Lange daar vakanties voor kinderen met kanker en hun gezin. ‘Zodat ze even niet aan ziek zijn hoeven te denken’, zegt Ab de Lange. Ondanks corona lopen de donaties van de Stichting Vrienden van Tarpania’s Hoeve wel gewoon door. Er staan voor de maand april zelfs al wat boekingen. De vraag is natuurlijk wel of dat door kan gaan, vanwege de coronamaatregelen. ‘Om met mondkapjes rond te gaan lopen functioneert gewoon niet echt. Ik ben onderhand al 64 jaar. Afgelopen jaar zijn we gaan afbouwen. Want hoe lang willen we nog door? Dit jaar willen we proberen om het op een bescheiden schaal te doen. We zijn al 22 jaar actief met deze Hoeve. Soms hebben dingen gewoon zijn tijd gehad. Dan is het goed zo.’
Bij Kaatje Keutel komen minder donaties binnen. De konijnenopvang in Lelystad mist de gulle bijdragen die normaal van verschillende kanten binnenkomen. ‘Maar we redden het vooralsnog wel’, zegt Karin Kuipers van Kaatje Keutel. ‘Gelukkig hebben we onze vaste donateurs nog, in geld en goederen.’
Een groter probleem, is de hoeveelheid konijntjes. ‘In augustus en september liepen we echt op ons tandvlees. Er werden enorm veel gedumpte konijnen gebracht. Normaal gesproken is onze topcapaciteit ongeveer 30 dieren, maar in de winter verhoogden we dat verhoogd naar 70.’ Momenteel is de aanwas ook groter dan normaal. Het gaat nu alleen vooral om dieren die worden afgestaan. Karin: ‘Of dat door corona komt, durf ik niet met zekerheid te zeggen.’
Impulsief aanschaffen
Karin hoopt dat het impulsief aanschaffen van een huisdier zal verminderen. ‘Mensen denken dat een konijn makkelijk is. Handje voer, beetje water: klaar. Maar konijnen zijn niet graag alleen. En voor een koppeltje konijnen heb je toch tenminste 5 vierkanter meter leefruimte nodig. Bovendien kunnen er allerlei medische problemen zijn. Dus denk goed na voor je een konijn of ander huisdier aanschaft.’
Varen kan niet
Bij Stichting One Fine Day zijn de problemen zeker niet van financiële aard. De stichting in Lelystad bestaat al meer dan 20 jaar, en heeft in die tijd meer dan 6.000 kinderen met een beperking een mooie dag varen op een groot schip bezorgd. ‘Onze structurele kosten zijn zeer beperkt’, legt voorzitter Pieter Stierman uit. ‘En we hebben vanaf 2019 vol ingezet op fondsenwerving, met positief resultaat. Het geld is er dus wel, we kunnen het alleen niet uitgeven.’ Vanwege het coronavirus, is er al meer dan een jaar niet gevaren. ‘En dat is juist het hele bestaansrecht van onze stichting. Maar de kinderen waarmee wij varen, hebben vaak een verlaagde weerstand. Dat maakt het nu gewoon nog niet verantwoord om uit te varen.’
De stichting staat ondertussen niet stil. Er wordt achter de schermen hard gewerkt, om de organisatie te professionaliseren. ‘Zodat we straks, als we weer het ruime sop kunnen kiezen, geen achterstallig onderhoud hebben.’ De grootste horde die genomen moet worden, is het vinden van vrijwilligers. ‘Sponsoren vinden valt niet mee, maar vrijwilligers vinden is nog veel moeilijker. Ook onder normale omstandigheden. We hebben nu drie vrijwilligersvacatures die maar niet vervuld willen raken.’
Uitzondering
Stichting Bram Lelystad organiseert sinds 2016 activiteiten voor kinderen met autisme en/of gedragsstoornissen. ‘Vooral na school’, licht voorzitter Martine Bomhof toe. ‘Vissen, knutselen, koken, techniek, de natuur in. En in de vakantie organiseren we dagjes uit. Bijvoorbeeld naar de dierentuin of een pretpark.’
Die activiteiten hebben meerdere doelen. ‘Voor ouders biedt het een moment voor jezelf, even op adem komen. De kinderen kunnen tijdens de activiteiten socialiseren met anderen net als zij. Er ontstaan mooie vriendschappen. Dat geldt net zo goed voor de ouders.’
Corona had tijdens de eerste lockdown een stevige impact op Stichting Bram. ‘Het voelde toen nog zo angstig en vreemd, dat we alles helemaal hebben stilgelegd.’ Maar nu, tijdens de tweede lockdown, is de doelgroep van Bram één van de uitzonderingen. ‘Wij mochten juist wél activiteiten organiseren, omdat die houvast voor deze kinderen juist in deze tijd zo belangrijk is. Bram is hun manier om de moed erin te houden.’
‘Sommige gezinnen liepen tijdens de lockdown helemaal vast. Dankzij ons sterke netwerk van ouders, konden wij elkaar helpen. Met een luisterend oor, maar ook met handjes: boodschappen, het huishouden, oppas.’
Martine denkt, dat de kinderen veel schade in te halen hebben, na de coronacrisis. ‘Ook zij zijn moe van de maatregelen, en ook zij worden onzeker van termen als "achterstand".’
Dat Stichting Bram een lichtpuntje voor die kinderen is, maakt haar trots. ‘Het is onbetaald werk, maar wel het meest zingevende werk.’
Helpen
Wil je één of meerdere stichtingen helpen? Ga voor meer informatie naar:
Magda Dullemond en Emma van den Hof
