Oekraïners in Flevoland, deel 1: Opvang in de SGL. ‘Het is hier geen vakantiepark, maar we proberen er het beste van te maken'

Met de oorlog die nog volop woedt, verwoesting van complete woonplaatsen en continue dreiging van geweld lijkt er voor velen voorlopig geen terugkeer mogelijk. Het voormalig schoolgebouw blijft komende tijd een thuis voor met name gezinnen. De lokalen dienen als appartement, met bedden, een tafel en stoelen. ‘Van binnen zijn het paleisjes,’ glimlacht teamleider Marjolein Wesselius-den Boer. ‘De mensen proberen het gezellig te maken, en houden zelf hun kamer netjes.’

Ze laat een uitleenschema zien, waarop je kunt intekenen om de stofzuiger te gebruiken. Het gebouw zelf is nauwelijks veranderd, de tekeningen van scholieren van vroeger hangen nog aan de plafondbalken. Nieuw zijn de doucheruimtes, de vele wasmachines en de zithoeken, die bijna verdwijnen in de enorme ruimtes. Ontbijt, lunch en diner worden genuttigd in de vroegere vmbo-ruimte, waar een soort restaurantsetting gemaakt is. ‘We hebben een Oekraïense cateraar, zegt Marjolein. Dat vinden mensen fijn, vertrouwde smaken en bekende gerechten.’

Iedereen aan het werk

Marjolein werkte tot vorig jaar op kantoor bij de gemeente, nu werkt ze als teamleider op de vluchtelingenopvang. ‘Compleet anders, mijn leven is in korte tijd ook erg veranderd,’ vertelt ze, terwijl ze gedag zwaait naar een jong meisje dat langsloopt in joggingpak en slippers. ‘Het is soms heftig. We krijgen te maken met mensen die in psychische nood verkeren, sommige hebben zelfs een psychose gehad. Er was onrust onderling. We hebben kwetsbare mensen hier, ouderen, zieken en gehandicapten. En er is een baby geboren. We proberen iedereen zo goed mogelijk te helpen en soms betekent dat dat ik zelf een paar hydrofieldoeken ga halen in de winkel. Of dat ik een paar van mijn eigen pumps uitleen aan een meisje dat er leuk uit wil zien voor het kerstfeest, dat bewoners gezamenlijk met ons organiseerden. Nu de vluchtelingen zich een beetje hebben gesetteld, proberen we iedereen in beweging te houden, letterlijk en figuurlijk. Inmiddels werkt of leert bijna iedereen. Soms gewoon hier, als schoonmaker, in de catering of in de technische dienst. Maar anderen hebben een baan in Lelystad. De kinderen hebben les en de grotere jongens en meisjes gaan op de fiets naar Porteum. Ik zie dat ze zich weer een beetje mens gaan voelen, daar doen we het voor.’

Geen vakantiepark

‘Het is hier geen vakantiepark, maar we proberen er absoluut het beste van te maken,’ zegt Manon Geerling, die de activiteiten regelt. ‘Vooral voor kinderen is het van belang dat ze zich blijven ontwikkelen, blijven leren, dat ze bewegen en plezier maken.’ De Lelystadse heeft een achtergrond als wijkcoach en zet zich als zzp’er in voor verschillende maatschappelijke projecten in Lelystad. ‘Ik ben echt een regelaar, en ik heb veel contacten binnen Lelystad. Voor de Oekraïense vluchtelingen organiseer ik activiteiten binnen en buiten de SGL. Mijn doel is om voor zoveel mogelijk doelgroepen iets te regelen. Er zijn veel kinderen hier, we zorgen ervoor dat die lekker kunnen sporten, muziek maken of knutselen. Er zijn ook moeder- en kindactiviteiten, sport voor volwassenen en zwemlessen, ook niet overbodig in een waterrijke stad als Lelystad,’ vertelt Manon.

Nieuwe sportschoenen

Lelystadse ondernemers trekken zich het lot van de Oekraïners aan en dat merken ze bij de vluchtelingeopvang SGL. Zo stond er laatst een bustour met een rondleiding bij de Bataviawerf/Batavia met een uitgebreide lunch bij Next op het programma, aangeboden door de Lelystadse farmaceutische groothandel Imres BV. Bakkerij Prins leverde met de jaarwisseling honderden gratis oliebollen, kerstkransen en kerstbroden af bij de poort. Vanuit het Sportbedrijf worden er sportieve uitjes geregeld. Van Bataviastad ontvingen alle kinderen onder de 18 een waardebon van 50 euro om sportschoenen te kopen.

Jeugdhonk

Op dit moment is Manon druk met het regelen van een soort jeugdhonk voor de tieners. ‘Gewoon een plek waar jongeren zichzelf kunnen zijn. Een beetje gamen, chillen of darten voor jongeren onder elkaar. Bij de Ontmoetingskerk bestaat er ook zo’n jeugdhonk, we zijn toen daarnaartoe geweest ter inspiratie. Een groep van ongeveer 40 jongeren, Oekraïens en Nederlands, wisselden ideeën uit en iedereen at samen. Inmiddels is er leuk contact tussen de jongeren en bezoeken ze elkaar regelmatig. Dat is waar ik het voor doe. Ontmoeting, verbinding en ergens bij horen is belangrijk. Alleen ze weten de weg niet goed te vinden, dus daar help ik ze bij. Zo komen mensen waar ze moeten zijn en wordt hun wereld weer groter. Dat is mijn drijfveer.’