Column Kees Bakker | Woede over krokodillentranen van een doodrijder
Het monument langs de Larserdreef bij de plaats waar op 29 november 2019 het dodelijk ongeval plaatsvond. Archieffoto: Fotostudio Wierd
Ik werd onlangs woedend toen ik het rechtbankverslag las op Omroep Flevoland over de man die in november 2019 veel te hard reed op de Larserdreef en daarbij een auto ramde met drie inzittenden, een opa en oma en één van hun kleinkinderen. De opa en de 4-jarige jongen overleden. De oma raakte zwaargewond, maar overleefde het ongeval.
De man is eerder veroordeeld tot 18 maanden cel, maar vond die straf te hoog en ging in hoger beroep. In afwachting daarvan is hij onlangs weer betrapt op veel te hard rijden: 97 waar 50 mag.
De verdachte was zelf emotioneel in de rechtszaal, omdat hij zegt nog elke dag herinnerd te worden aan het drama, zeker nu zijn zoontje zelf ook vier is. Ik wil dat best geloven, maar beoordeel dat toch als krokodillentranen. Ik kan niet begrijpen dat als je in hoger beroep gaat omdat je een straf te hoog vindt, je in de tussentijd weer op een fikse verkeersovertreding wordt betrapt. Dat was ook al zo toen hij, in afwachting van zijn eerste rechtszaak, die in vrijheid mocht afwachten.
Let wel: hij ging in hoger beroep omdat hij de straf te hoog vond, niet omdat hij vond dat hij niet schuldig was. Bij zo’n beslissing besluit je dus ook de nabestaanden van de slachtoffers weer aan een nieuwe, traumatische rechtsgang te onderwerpen omdat jij vind dat je te zwaar gestraft wordt. En in de tussentijd ga je gewoon door met onverantwoordelijk verkeersgedrag. Om dan in de rechtszaal te zeggen dat je er nog elke dag mee bezig bent…. Nee, dat getuigt er niet van dat je ook maar iets geleerd hebt van dit drama, dat je bovendien zelf hebt veroorzaakt.
Er zit dan ook een mooie rechtvaardigheid in dat de man in hoger beroep nog eens zes maanden aan zijn broek heeft gekregen. Was hij toch eerder vrijgekomen als hij niet in hoger beroep was gegaan.
Verder zou je willen dat hij nooit meer auto mag rijden en zijn rijbewijs voor het leven kwijt is. In dit geval heeft hij echter vijf jaar ontzegging van de rijbevoegdheid gekregen.
Nu weerhoudt dat veel automobilisten, zeker notoire overtreders, er soms ook niet van toch achter het stuur te stappen, maar goed: je moet toch iets.
Ik moet zeggen dat ik in dit soort gevallen ook wel voor iets meer middeleeuws aandoende straffen voel, mede ingegeven door mijn woede over de zaak. Ten eerste zou ik deze man verbieden ooit nog in grote, zware auto’s te rijden zoals de Land Rover waarmee hij het ongeluk veroorzaakte. In een klein autootje zul je toch eerder zelf slachtoffer zijn van onverantwoord verkeersgedrag en is de kans dat je anderen daarmee letsel aanbrengt, of erger, misschien iets kleiner.
Ten tweede zou het gepast zijn als op de toekomstige auto’s van de man met grote letters ‘Doodrijder’ zou komen te staan. Zodat alle medeweggebruikers weten: hier hebben we te maken met iemand die vindt dat verkeersregels niet voor hem gelden en die niet te beroerd is anderen daarbij in gevaar te brengen. Iemand die denkt dat hij uitstekend autorijdt, alles onder controle heeft en zich ook niet laat weerhouden door twee mensen die hij eerder doodgereden heeft in die valse gedachte.
