Oekraïners in Flevoland (5) | Victoria Zarutska: 'Met het geld dat ik verdien steun ik de strijd'

Victoria staat iedere dag heel vroeg op. ‘Dan draai ik mijn dienst bij de visafslag in Harderwijk. Daarna kom ik weer naar Dronten en doe ik mijn boodschapjes in de supermarkt. ‘s Avonds probeer ik te bellen met de mensen thuis, in Oekraïne. En dan ga ik weer naar bed. Maand in maand uit ga ik zo door, want met het geld dat ik verdien steun ik de strijd. Dat houdt me op de been.’

Explosies in Odessa

Het contrast met haar oude leven in Odessa is immens. ‘Ik was getrouwd en had een goedlopend telefoniebedrijfje in het centrum van de stad. Odessa is een grote havenstad aan de Zwarte Zee, met een prachtige gebouwen en monumenten in Italiaanse barokstijl. We hadden een kat, mooie spullen, leuke vrienden en kennissen. En toen viel Rusland Oekraïne binnen.’

Al snel nadat president Poetin in een speech verklaarde een ‘speciale militaire operatie’ te beginnen in Oekraïne, waren de eerste explosies te horen in grote steden als Charkov, Kiev en Odessa. Hoewel Odessa de eerste weken gespaard werd, sloegen daar later ook raketten in. Toen Victoria steeds vaker zonder stroom zat, niet meer naar haar winkel kon en zich steeds onveiliger voelde nam ze haar besluit: weg hier, snel.

Op weg naar Dronten

Ze vertrok eind augustus samen met een vriendin. We bespraken onze vluchtopties. Proberen we naar de Verenigde Staten te gaan? Canada? Duitsland? Uiteindelijk kozen we Nederland als beste optie en we vertrokken naar Amsterdam. We waren drie dagen onderweg met een bus en de trein en werden opgevangen door mensen van het Rode Kruis. Toen we uiteindelijk met een bus aankwamen in Dronten werden we liefdevol opgevangen door de medewerkers. We mochten een kamer kiezen voor ons samen. Toen we ’s avonds op ons bed zaten, haalden we opgelucht adem. We hebben het gered, we zijn veilig.’

Privacy zou fijn zijn

Inmiddels wonen Victoria en haar vriendin al zeven maanden in Dronten. Ze delen een kamer met nog twee vrouwen. Zij en hun landgenoten in Dronten klagen nergens over. Ze koken, kletsen en vieren de verjaardagen van hun kinderen. In het weekend gaan ze naar Bataviastad of een andere leuke plaats. De sfeer in de huisvesting aan De Rede is een beetje studentenhuisachtig. ‘Drontenaren zijn erg gastvrij, betrokken en heel vriendelijk,’ vindt Victoria.

Voorbeelden daarvan heeft ze genoeg: zo kreeg ze een horloge cadeau van iemand, toen zij het hare kwijt was. En bij de huisarts werd er erg goed voor haar gezorgd toen bleek dat ze een speciaal medicijn nodig had.

Wat kan er beter? Victoria denkt even na. ‘Wat meer privacy zou fijn zijn. Sommige mensen doen hun uiterste best om naar binnen te kijken. We zien soms dat mensen met een verrekijker naar ons loeren. Heel opmerkelijk.’

Wederopbouw

Hoe nu verder? Victoria haalt haar schouders op. Van haar toekomstdromen is weinig over. Het mooie huis bleef achter, de kat ook. Zouden ze er nog zijn? Haar huwelijk heeft de oorlog niet overleefd, zij en haar man zijn uit elkaar. Victoria wenst dat de oorlog snel afloopt. Zodat de wederopbouw van Oekraïne kan beginnen.