Columnist Kees Bakker gaat Paul Vermast missen in de Drontense politiek
Paul Vermast (links) tijdens de verkiezingsavond in maart in gesprek met Lazise Hillebregt (D66). Foto: Fotostudio Wierd
Mijn eerste kennismaking met Vermast was geen onverdeeld genoegen. In 2012 ging ik als freelancer voor de FlevoPost de politiek in Dronten volgen. Mijn eerste artikel of column, ik zou niet meer weten wat het was of waar het over ging, kon niet op zijn goedkeuring rekenen. Het was naar aanleiding van een betoog van GroenLinks in een raadsvergadering en op social media reageerde hij ongeveer met ‘Het plaatselijk sufferdje was er ook en heeft er weer eens helemaal niets van begrepen. Voor het echte verhaal: kijk op Omroep Flevoland’. Hoppa! Welkom in Dronten!
Nu had de FlevoPost in die tijd de naam nogal een CDA-krant te zijn. Ik heb geen idee of dat terecht was of niet, het zal ook iets te maken hebben gehad met de charismatische Hans Engelvaart die in die tijd in de krantenkolommen veel aan bod kwam.
Gewaarschuwd
Ik was ook wel gewaarschuwd voor Vermast, ik zal niet zeggen door wie. Sommigen vonden hem arrogant, en met zijn gedragen betogen en studentikoze voorkomen kon ik me daar wel iets bij voorstellen toen. Het heeft ook eventjes geduurd, mede dankzij zijn publieke afstraffing van mijn eerste bijdrage (hij had er geen idee van dat het mijn eerste artikel voor de Drontense editie was, hoor) voor ik mijn vooroordeel bijstelde.
Beeldbepalend
Want ja, je kunt van alles van Vermast vinden, maar het is wel één van de beeldbepalende politici van Dronten. Hij kan dingen goed en puntig verwoorden en haalt daarmee vaak de krant. Hij schuwt het debat of een scherpe stellingname ook niet en haalt daarmee ook vaak de krant.
Ik heb in de loop der jaren een uitstekende verstandhouding met hem gekregen. Als Paul een fout ontdekt in één van mijn artikelen of het er gewoon niet mee eens is, laat hij me dat weten. Niet via social media, maar gewoon direct, in een appje of een mail. Eens per jaar drinken we samen koffie en nemen we de Drontense politiek door. Zo’n klankbord heb je als politiek verslaggever nodig. Niet om in een bepaalde richting te worden geduwd, maar wel om zaken of belangrijke onderwerpen eens van een andere kant te beschouwen. Natuurlijk had Paul soms belang bij hetgeen hij me vertelde of duidelijk wilde maken, maar daar kun je als politiek verslaggever zelf ook wel doorheen prikken. Wat belangrijker is: tussen Paul en mij bestond respect: we respecteerden elkaar, ook als we het niet met elkaar eens waren, en we stonden open voor elkaars mening of kijk. En we vertrouwden elkaar. Zodoende kan ik ook niet alle dingen die we tijdens de kopjes koffie besproken hebben in deze column zetten, dat snapt u vast wel.
Missen
Ik zal Paul gaan missen. Gelukkig heb ik nog wel meer klankborden in de Drontense politiek, journalisten zijn ten slotte van oudsher enorme koffieleuten, maar toch: ik zal hem gaan missen. En de politiek gaat hem ook missen. Ik hoop dat het hem goed gaat in Hoogeveen, aan de andere kant van de politiek. En dat koffiedrinken, dat blijven we toch gewoon doen, Paul, eens in de zoveel tijd?
