Column Bart van der Wal | Een lach en een traan

Er wordt wel gezegd dat tien minuten lachen gelijk staat aan tien minuten op de loopband joggen. Als echte vrolijkerd zou je kunnen zeggen dat je goed met je gezondheid bezig bent.

Met elkaar lachen heeft een sociale functie en zorgt voor verbinding. Lachen maakt blij, verbetert de slaapkwaliteit en verhoogt zelfs onze pijngrens.

Het houdt niet op met de voordelen van het lachen. Je zou je bijna inschrijven voor een lachtherapie, hoewel mij dat helemaal niet lachen lijkt.

Ik ben graag buiten, zeker als het mooi weer is. Regelmatig wandel ik in het Van Veldhuizenbos, het Wisentbos of langs de Lage Vaart. Soms pak ik de fiets om zomaar een stukje te gaan rijden in ons mooie polderlandschap. Goed gemutst rijd ik soms rond met een glimlach op mijn gezicht. Het positieve effect hiervan zie ik geregeld bij tegenliggers, zij glimlachen spontaan terug of knikken vriendelijk. Bij de tegenligger worden de zogeheten spiegelneuronen in de hersenen gestimuleerd waardoor deze automatisch ook gaat glimlachen. Tenminste, diegenen die vooruit kijken en niet in volledige zelfreflectie gebogen over het stuur hangen, zich bewust afsluiten van de buitenwereld of gewoon druk zijn met hun mobiel.

Lachen en huilen staan dicht bij elkaar. Als mijn broers en ik vroeger elkaar aan het dollen en klieren waren dan begon dat met lachen, gieren en uiteindelijk werd dit vaak ook brullen.

Even genoeg gelachen nu, er gebeuren in een mensenleven soms dingen waar beslist niet om gelachen kan worden. Soms is het klein verdriet en is onze glimlach al weer snel zichtbaar.

Soms ook zijn er ingrijpende gebeurtenissen die de revue passeren. Indrukwekkend vind ik het altijd als mensen iemand verliezen aan de dood die hen echt nabij stond. Als je iemand verliest waar je echt van houdt dan valt er weinig te lachen.

Nog indrukwekkender vind ik het hoe mensen na hun verlies meestal op de één of andere manier weer weten op te krabbelen. Ik ben verbaasd over hoe sterk mensen kunnen zijn en heb daar respect en bewondering voor. Wat dat betreft zijn we een bijzondere soort waar we best van mogen houden.

Het is waar dat we als mensheid een wereld hebben gecreëerd die soms erg koud, bruut en kil is. Kijk je goed naar de mens als individu dan is er vaak veel moois te ontdekken.

Als we die gedachte vasthouden zien we wellicht nog meer gezichten naar elkaar glimlachen. Dat is leuk, vrolijk makend en ook nog eens gezond.